Zie de kaart van West Java hieronder met Bandung in het midden en Bogor links. Tussen Bogor en Bandung, dicht bij Bogor, ligt Pacet, wat de kaart daarna beter laat zien ...
Ik ben op 20 maart 1950 ( samen met mijn tweelingzus Margreet ) in Bogor op West-Java geboren
uit Nederlandse ouders. Mijn broer Gerke was toen al 1 ½ jaar.
Zij is op 35 jarige leeftijd als verpleegster in 1947 naar Indonesië gegaan om mensen daar te helpen. Daar kwam ze mijn vader, die toen al 51 jaar was, tegen, waar ze al snel mee trouwde en kinderen kreeg. Mijn vader heeft 28 jaar in Indonesië gewerkt als planter : aardappelen, groente en fruit en later kwamen daar zelfs Friese stamboek koeien bij. Hij is in 1924 als 27 jarige naar Indië vertrokken omdat hij na zijn studie notariaat niet onder de klerk wilde werken die bij zijn vader op kantoor zat. Zijn vader, mijn opa dus, was notaris in Langweer in Friesland en wilde niet ingaan op de verzoeken van mijn vader. Dit liep op zo’n ruzie uit ( koppige Fries ? ) dat mijn vader zijn studie er aan gaf en een brief stuurde naar een oom ( Bouwe ) van hem in Indië of hij niet daar kon komen. Die oom had een landbouwbedrijf en zou mijn pa de kneepjes van het vak wel bijbrengen. Dus knapzak inpakken en met de boot naar Indië ! Wat een stap !
Zoals hiervoor beschreven, was de lezing van mijn vader zelf. Maar het meest waarschijnlijke is, dat zijn vader hem gewoon naar Indonesië gestuurd heeft, vanwege de slechte resultaten met zijn studie ! Hij hield meer van feesten, zeilen, motor rijden en lol maken, dan van studeren. Zo heeft hij een keer met zijn motor ( met Jan Poepjes achterop ) de reeds opengaande brug willen "bedwingen", maar belandde helaas met motor en al in het water. Jan Poepjes heeft nadien mank gelopen !
Nadat hij voor zichzelf een landbouwbedrijf had op gericht, kwam hij zijn eerste vrouw, een Indonesische, tegen waar hij drie kinderen - twee jongens en een meisje – bij kreeg. Zij was 14 en hij 39 ! Ze hielden verschrikkelijk veel van elkaar, maar toen de tweede wereldoorlog uitbrak, veranderde de situatie drastisch !
Nadat de Jappen in 1942 de hele Indonesische archipel wilden veroveren werden veel buitenlanders in kampen opgesloten. Zo ook mijn vader, die zich in leven wist te houden met rode lombokjes, want het kommetje rijst wat je per dag kreeg was geen vitamine bron !
Toen hij jaren later met hongeroedeem het kamp uitkwam, nadat de Japanners het land waren uitgejaagd, bleek zijn Indonesische vrouw met een Indonesiër samen te wonen. Dit moest wel, om haar kinderen te beschermen. Als je namelijk geen Indonesiër was, kon je opgepakt worden en in het ergste geval zelfs vermoord. De kinderen kregen in die tijd ook Indonesische namen in plaats van Otto, Onno en Akke. Zijn ouders, die hij vóór de oorlog over had laten komen en het zo mooi vonden in Indonesië, dat ze er zijn gebleven, bleken allebei in een Jappenkamp te zijn omgekomen ! Zijn broer, die hij al eerder naar Indonesië over had laten komen, was in de tussentijd opgepakt en naar de Birma spoorlijn gestuurd, waar hij later aan dysenterie is overleden, zoals zovelen. Zie de grafzerken hiernaast.Anne Gerkes Faber 17-2-1869 tot 4-3-1945 ( opa )
Akke Faber-Fortuin 4-4-1888 tot 4-8-1945 ( vrouw van opa )
Otto Faber 4-7-1905 tot 4-3-1943 ( broer van mijn vader )
Na de oorlog probeerde mijn pa zijn bedrijf weer op poten te zetten, wat ook lukte. Echter, voor en na de soevereiniteitsoverdracht aan Sukarno in 1949 ( politionele acties ! ) werd het voor Nederlanders steeds gevaarlijker. Woonden mijn ouders eerst in Pacet - een dorpje tegen een berg aan vlak bij de Puncak pas - in 1950 moesten zij vluchten naar het wat rustiger Bandung, waar we nog vier jaar gewoond hebben op de Dagoweg. In Pacet waren zelfs buren vermoord en ons huis is daar ook acht (!) keer “gerampokt”, wat wil zeggen, dat het hele huis werd leeggehaald, tot en met de luiers toe, door Indonesische roofbendes. Had mijn vader de aardappel opbrengst ’s avonds mee naar huis genomen, dan hoefde hij dat de volgende dag niet meer naar de bank te brengen, omdat diezelfde avond het hele huis omsingeld was door een met stenguns gewapende bende die de opbrengst opeiste (verraad ). En probeerde er maar niet er iets tegen te doen, want je werd zo “omgelegd”. Zelfs trouwringen moesten afgegeven worden en als die niet van de vinger ging, hakten ( potong ) ze ‘m er gewoon af!
In 1954 zijn wij berooid met de boot de “Neptunia” teruggegaan naar Nederland, via het Suez-kanaal naar Genua in Italië en van daaruit verder met de trein. Gelukkig nog wel met veel Indonesische spullen en huisraad.
In Nederland werden we opgevangen in diverse centra in Ellekom, Bennebroek en later een pension en een eengezinswoning in Baarn, waar ik zo’n 16 jaar gewoond heb. De situatie thuis was niet al te best. Veel problemen. Twee ouders die niet voor elkaar geschapen waren en al redelijk op leeftijd waren, zodat ik de HBS niet heb afgemaakt. Ik bleef steken in de 4e.
Na de dagschool bouwkunde en werktuigbouw bezocht te hebben, moest ik maart 1971 onverrichter
zake de dienst in, waar ik 16 maanden heb gediend als chauffeur op een 3-tonner.Lichting 71-3.
Hier heb ik ook mijn groot-rijbewijs aan overgehouden. ( zie hiernaast )
Na de dienst ben ik gaan werken in Soest bij een balanceerbedrijf : lassen, boren, frezen,
draaien, balanceren en balanceermachines maken. Daar heb ik 5 jaar gewerkt.
Omdat ik al een oude pa had, wilde ik niet op mijn ouders kosten teren, zodat ik de avond HTS werktuigbouw ben gaan doen. Dat was vier avonden in de week en dat vijf jaar lang ! Eigenlijk een heel asociale studie ! Na het werk in Soest snel naar je kamer in Vleuten en later Utrecht om je om te kleden en te wassen, snel naar de mensa om het eten “door je strot te wringen” om dan om 18:20 uur hikkend en boerend weer in de schoolbank te zitten tot 22:15.
Nog net vóór mijn eindexamen in 1977 ging ik bij Comprimo in Amsterdam werken, waar ik 25 jaar heb gezeten tot 2001. Toen gingen drie vestigingen samen in één gebouw in Leiden en werd er gereorganiseerd : eerst 200 man, nog eens 200 man en daarna nog eens 60. Bij deze laatse 60 zat ook ik. Ik kon echter direct door naar Kvaerner in Zoetermeer, die ook weer na drie jaar in ging krimpen : 90 man eruit. Last in, first out, dus weer ontslag ! Na een half jaar sabatical en een half jaar WW kreeg ik werk bij Lyondell in de Botlek via Fluor (TRS) Bergen op Zoom.Daar was één PDMS station, waar ik alle modules van PDMS deed voor de plant in de Botlek en op de Maasvlakte. Na dik een jaar werd er de stekker uitgetrokken. Aansluitend heb ik toen via Dinel bij CB&I/Lummus in Den Haag gewerkt ( PDMS catalogue werk ). Daarna nog een half jaar bij Jacobs in Antwerpen met dito werk. Ook dat werk hield op en na enkele maanden WW kon ik als werkvoorbereider/calculator bij de firma BAM leidingen en industrie terecht, waar ik tot november 2011 heb gezeten. Aansluitend nog 3 maanden bij HAK in Heerjansdam gewerkt.In februari 2011 kon ik bij Tebodin in Bergen op Zoom terecht als PDMS designer voor het Oiltanking project. Na afloop van dit project heeft Tebodin mij bij BASF in Antwerpen weggezet waar ik tot 2013 diverse projectjes heb gedaan.
Na het HTS examen in 1977 ( mijn vader was in 1975 al overleden op 78 jarige leeftijd ) ben ik met mijn broer voor een maand op vakantie naar Indonesië gegaan en zouden we ook gaan zoeken naar waar wij gewoond hadden.
Toen we in het Puncak-pas hotel zaten, was er een oude man, Entjoen geheten, die ons nog gekend had als kleine kindertjes en hij zou ons de volgende dag naar het huis in Pacet ( spreek uit : “patjet” ) brengen. Zie foto's hiernaast !Wie woonde daar sinds twee maanden ? Onze halfzus Akke ( nu Kusmirha ) !!! Kom je na 23 jaar bij je vroegere ouderlijke woning aan, woont je halfzus er sinds kort ! Omdat zij geen of weinig Engels spraken en wij heel weinig Bahasa Indonesia was het in het begin wat moeilijk converseren. Maar ze begrepen wél meteen, dat wij de zonen van pa Faber waren, dus dat werd meteen een hele “koempoelan” ( = samenkomst ) met de rest van de familie en hun kinderen, die qua grootte trapsgewijs omhoog liep. Dus ook de twee halfbroers Otto en Onno en zelfs hun moeder Sita Aminah ( de vrouw van pa Faber dus, die toen nog steeds in leven was ! ) werden opgetrommeld om deze wel zeer aparte gebeurtenis mee te maken.
In het oude huis in Pacet was de tijd stil blijven staan : er was niets veranderd en er was in al die tijd ook niets aan gedaan. De boekenkast van mijn vader stond er nog met zijn boeken erin ! De enigen die er in gelezen hadden, waren enkele boekenwurmen .........
Later bleek, dat zelfs het huis en alle landerijen ook nog steeds op mijn vaders naam stonden !! Via de rechtbank hier hebben wij afstand daarvan gedaan en gepoogd om het in hun bezit te laten komen. Maar ja, zoals het vaak gaat in die corrupte landen : als je geen geld onder tafel steekt of je hebt geen vriendjes in hogere kringen, dan krijg je niets voor elkaar ! Tot op heden is het nog steeds niet gelukt !
Voor Comprimo heb ik drie jaar bij GEP in Bergen op Zoom gewerkt van 1988 t/m 1990 en kocht het laatste jaar zelf de bungalow op het park "Sunclass Deelhoeve" in Nieuw-Vossemeer ( zie foto links ) na eerst gehuurd te hebben. Zat ik iedere avond lekker te klussen en op te knappen. Daar ontmoette ik Maria, die naast mij bleek te wonen na haar scheiding, toen ik “de buren” er van in kennis wilde stellen, dat er nogal wat overlast zou kunnen ontstaan, omdat er een schuurtje werd bijgezet. Van het één kwam het ander, en zo ging Maria eind 1990 met mij mee naar Nieuwegein, waar ik in 1980 een nieuwbouwwoning had gekocht. Zie de foto hieronder ( tweede huis van links ) ...
Na vijf jaar zag ze in de krant een foto van een koophuis in Maurik met 7500 m2 grond erbij. Wij er langs gereden en het leek ons allebei prachtig ( knip ! ), dus in 1995 naar Maurik verhuisd.
Ontzettend veel gebouwd en verbouwd : dubbele garage, schuur, blokhut, enorm grote vijver, paadjes in de tuin, bamboe gedeelte in de tuin, terrassen enz. Het was een prachtige tuin geworden ! We hielden er ieder jaar een grote barbecue met live bands waar ikzelf in speelde ( mondharmonica, percussie en tweede stem ). Een succes was dat ! Maar na enige tijd werd Maria aan haar rug geopereerd ( onderste wervels werden vastgezet ! ) en later kreeg ze “carpaal tunnel syndroom” in beide polsen ( ook geopereerd ), zodat we op het laatst een tuinman hadden, iemand die het gras maaide en de overbuurvrouw die het huis binnen deed. Dat werd op een gegeven ogenblik allemaal teveel en Maria besloot om naar Brabant terug te gaan en Maurik te gaan verkopen. Hoewel er tussen ons toen al een grote wrijving was ontstaan door allerlei oorzaken ( de details zal ik jullie maar besparen ! ) ben ik toch meegegaan in de hoop dat het wel goed zou komen. Maar, helaas, sinds 13 juni 2005 zijn we officieel uit elkaar !
Na wat bezichtigingen her en der hebben we het huis op de Notendaalsedijk gekocht in maart 2003, waar ik nu - sinds mei 2005 - alleen in zit. Ook hier hebben we diverse zaken bijgebouwd, aangelegd of aan laten leggen. Een mens blijft bezig !
Bekijk nog even de foto's van Maurik en van De Heen, waar ik nu woon ... Om af te sluiten, hoop ik dat u een beetje een indruk hebt gekregen van mijn "geschiedenis".....Als u meer wilt zien van vroeger ( veel foto's ), klik dan op de kleine buttons onder "Geschiedenis".